Landelijk vakreferentenoverleg

Vandaag kwamen de vakreferenten Literatuurwetenschap uit den lande in Utrecht op bezoek. Vorige week was ik voor een soortgelijk overleg van vakreferenten Nederlands in Middelburg. Het overleg van Engels waar ik bij zou moeten zijn ligt al een paar jaar op z’n gat. Voor een vakspecialistenoverleg Keltisch hoef ik gelukkig alleen maar in een spiegel te kijken.

Wat voegt zo’n overleg toe?

Bertine omschreef een vakspecialistenoverleg mooi als “het delen van lief en leed”. Er wordt veel gesproken over reorganisaties, veranderingen van werkzaamheden, collega’s die met pensioen gaan en niet vervangen worden. Leerzaam zijn vooral de gedachtenwisselingen over  ontwikkelingen als approval plans (iedereen doet het al of is zich aan het oriënteren), ebooks (niemand weet nog hoe en wat) en organisatiestructuren (Leiden gaat werken met teamcoördinatoren, waar hebben we dat eerder gehoord). Waar de ene bibliotheek aankondigt dat de catalogiseerders voortaan GOO-trefwoorden gaan toekennen is de andere net tot de conclusie gekomen dat dat toch niet zo handig was. En dan zijn er natuurlijk van die Universiteitsbibliotheken die helemaal niet aan onderwerpsontsluiting doen (schande, schande!).

Samenwerken, ik heb het idee dat wij (Universiteitsbibliotheken) daar niet zo goed in zijn.

Ondertussen wordt, door het teruglopende aantal vakspecialisten bij alle Universiteiten, de kans steeds groter dat je op verschillende overleggen dezelfde mensen tegenkomt. Dit lijkt dus het moment om al die overleggen voor Engels, Nederlands, Duits, Literatuurwetenschap etc. samen te voegen tot iets substantieels.

Dan kan ik als vakspecialist Keltisch ook eindelijk ergens terecht.