Blog
Verliesaversie
Mooi artikel over ‘verliesaversie’. Erg herkenbaar. Hoe doen wij dat? Zijn wij in staat vroegtijdig te stoppen met een project? En met een website? Kunnen wij er afscheid van nemen?
Ik denk dat bij ons ook nog meespeelt, dan een dienst die nog door 10 wetenschappers wordt gebruikt, ook nog steeds een zinvolle dienst kan zijn. Met de enorme specialisatie onder wetenschappers is dat soms niet anders. Maar wanneer is het wel verstandig om met een dergelijke dienst of website te stoppen? Met 9 gebruikers? 8?
Volgens mij is er geen zinnige grens te geven op basis van het aantal gebruikers. Het gaat om de toegevoegde waarde en de vraag of er alternatieven zijn. Je kunt een dienst leveren die door 30.000 mensen wordt gebruikt, maar absoluut niet cruciaal is voor onderwijs en onderzoek En er kunnen voor die dienst ook gelijkwaardige alternatieven zijn. Aan de andere kant kun je een dienst leveren aan 1 persoon die voor die persoon absoluut cruciaal is en waarvoor nergens alternatieven zijn. Je zult telkens moeten afwegen of de toegevoegde waarde van de dienst de investering die je moet doen rechtvaardigt.
Eens met Jeroen. Bovendien, in het artikel gaat het om spullen die geen waarde meer hebben voor degene die ze gekocht heeft, waarbij het voor het uitgegeven geld niet meer uitmaakt of je ze weggooit of niet: het geld is al uitgegeven, de waarde heb je niet meer, het neemt alleen nog plek in op zolder. Dus de vraag kan ook zijn: hoeveel waarde heeft die website nog voor ons, degene die het betaald heeft. En dat hangt dan weer af van wat wij willen bereiken. Bijvoorbeeld, die ene gebruiker van die website is voor ons heel belangrijk. Of de website dient een ander doel, bijvoorbeeld omdat het voor ons een punt maakt.
toch denk ik dat het een herkenbaar principe is dat we moeilijk afscheid kunnen nemen van dingen waar we zelf veel tijd in hebben gestopt. Als we dat beter in de gaten zouden hebben zouden we wat objectiever en makkelijker afscheid kunnen nemen van websites, diensten, etc. die hun waarde hebben gehad.
Twee ervaringen uit de privésfeer:
-Je moet het bewaren van een ding meerdere malen ter discussie stellen. De eerste keer is het nog vanzelfsprekend dat het in die doos op zolder moet blijven, de tweede keer al wat minder, de derde (vierde, vijfde, zesde, …) keer besluit ze (lees: mijn vrouw) toch het weg te gooien.
-Je moet een ander de beslissing laten nemen, wanneer je zelf niet objectief kunt zijn. Bijvoorbeeld wanneer je kleiner gaat wonen.
Het werkt in beide gevallen prima. Totdat de rollen omgedraaid zijn natuurlijk, dan is het heel irritant.
Wat Menno zegt lijkt me meer over de aversie te gaan, en het nemen van je verlies, zeker als je er veel van jezelf ingestopt hebt. Als je die beslissing aan een ander over kan laten heb je waarschijnlijk het ergste al gehad, sorry, Jan 🙂
Maar zouden we elkaar daar dan ook meer op moeten aanspreken? Want pijnlijk blijft het als dat gebeurt, we willen vast allemaal liever tot in de eeuwigheid schitterende projecten afleveren..
Bij sommige websites zijn er ook mensen die er juist graag van af willen. Bijvoorbeeld omdat hij alleen met kunst- en vliegwerk in de lucht gehouden kan worden of omdat hij moeilijk bij te werken is. Dan is het niet alleen de vraag hoeveel waarde de site heeft, maar ook hoeveel het kost om hem te houden.
En net als de spullen op zolder, neemt ook een website plaats in. Af en toe komt ICT langs met de vraag of ze niet eens op mogen ruimen, want dat spul staat daar maar op de webserver en moet dat nou echt. Net als thuis dus eigenlijk 🙂